Saterdag was dit pannekoekdag. Pannekoek met kaas en maalvleis, aarbeikonfyt en roomys, stroop, en die ou wenner, suiker en kaneel. En die wat meer gewaag het, het die maalvleis, kaas en stroop op een pannekoek geëet.
Pannekoekdag. Dan dink ons aan reën wat teen die vensters klater, wind wat om die hoeke van die huis huil en aan die dakpanne ruk, en die skemerdonker van die donkergrys wolke wat dit noodsaaklike maak om agtermiddag al die ligte by die eetkamertafel aan te skakel.
Saterdag was dit nie sulke weer nie. Soggens het Herno, Maricia en Wicus nog deelgeneem aan die jaarlikse swemgala tussen die GLB en Hebron Christenskool. Swemstyle het gewissel van versluipslag tot borsslag, vlinderslag en enige slag. Maar wat uiteindelik tel is deelname, sportmanskap, geraas en baie pret.
Terug by die huis het die gebruiklike Saterdag doenlys gereed gelê om korter te word. Die voortuin was darem die vorige middag al gedoen, maar Saterdagwerk is nie beperk tot net tuindienste nie. Op die doenlys verskyn items wat wissel van skrynwerk tot messel- en bouwerk, plaveisel, swembad, binnehuisversiering, loodgietery, elektries en talle ander klein en groot projekte wat die nutsman groen van jaloesie sou maak. Gelukkig is ‘n Saterdag net so lank ...
Maar, nadat die gereedskap weer op sy plek gebêre is, ja, op sy plek, anders moet ek eers weer ‘n halwe dag voor die volgende doen-dit-self opdrag alles deursoek om ‘n skroewedraaier te vind, was dit tyd vir pannekoek. Elsbeth was lus om pannekoek te bak en dit het nie veel oorredingsvermoë geverg om die oudstes in die kosmaakspan in te trek nie. So in ‘n japtrap, nog voor ek behoorlik op hoogte kon wees van die jongste verwikkelinge op die krieketveld tussen Suid-Afrika en Australië, was die tafel gedek vir die kulinêre fees van pannekoek en, wel, alles wat daarop saam geëet kon word.
Herno was teen die spoed van bloutrein al by pannekoek nommer sewe. Maricia met ‘n dapper poging ‘n kortkoppie agter hom. Wicus, salig onbewus van die koorsagtige verorbering van pannekoeke langs en oorkant hom, rustig besig om die een gastronomiese samestelling na die ander te skep en met genot happie vir happie oor sy smaakkliere te laat gly. En natuurlik neem dit nie lank vir Xander om die nar aan tafel te wees nie. Sy laaste pannekoek word ‘n sakdoek om sy neus in te blaas, soos ‘n leeu dit met sy tande uitmekaar te skeur en dit wat oorbly op sy kop te sit as beskerming teen sonsteek. En Jorienke? Wel sy steel by almal happies, hoef niks daarvoor te doen nie, en kyk na hierdie poppekasvertoning wat geen speelgroepie kan naboots nie, maar sonder inspanning haar lagspiere laat oefen.
Vir eers is dit nie weer pannekoek nie, maar dalk ‘n rustiger potjiekos of so ...
Pannekoekdag. Dan dink ons aan reën wat teen die vensters klater, wind wat om die hoeke van die huis huil en aan die dakpanne ruk, en die skemerdonker van die donkergrys wolke wat dit noodsaaklike maak om agtermiddag al die ligte by die eetkamertafel aan te skakel.
Saterdag was dit nie sulke weer nie. Soggens het Herno, Maricia en Wicus nog deelgeneem aan die jaarlikse swemgala tussen die GLB en Hebron Christenskool. Swemstyle het gewissel van versluipslag tot borsslag, vlinderslag en enige slag. Maar wat uiteindelik tel is deelname, sportmanskap, geraas en baie pret.
Terug by die huis het die gebruiklike Saterdag doenlys gereed gelê om korter te word. Die voortuin was darem die vorige middag al gedoen, maar Saterdagwerk is nie beperk tot net tuindienste nie. Op die doenlys verskyn items wat wissel van skrynwerk tot messel- en bouwerk, plaveisel, swembad, binnehuisversiering, loodgietery, elektries en talle ander klein en groot projekte wat die nutsman groen van jaloesie sou maak. Gelukkig is ‘n Saterdag net so lank ...
Maar, nadat die gereedskap weer op sy plek gebêre is, ja, op sy plek, anders moet ek eers weer ‘n halwe dag voor die volgende doen-dit-self opdrag alles deursoek om ‘n skroewedraaier te vind, was dit tyd vir pannekoek. Elsbeth was lus om pannekoek te bak en dit het nie veel oorredingsvermoë geverg om die oudstes in die kosmaakspan in te trek nie. So in ‘n japtrap, nog voor ek behoorlik op hoogte kon wees van die jongste verwikkelinge op die krieketveld tussen Suid-Afrika en Australië, was die tafel gedek vir die kulinêre fees van pannekoek en, wel, alles wat daarop saam geëet kon word.
Herno was teen die spoed van bloutrein al by pannekoek nommer sewe. Maricia met ‘n dapper poging ‘n kortkoppie agter hom. Wicus, salig onbewus van die koorsagtige verorbering van pannekoeke langs en oorkant hom, rustig besig om die een gastronomiese samestelling na die ander te skep en met genot happie vir happie oor sy smaakkliere te laat gly. En natuurlik neem dit nie lank vir Xander om die nar aan tafel te wees nie. Sy laaste pannekoek word ‘n sakdoek om sy neus in te blaas, soos ‘n leeu dit met sy tande uitmekaar te skeur en dit wat oorbly op sy kop te sit as beskerming teen sonsteek. En Jorienke? Wel sy steel by almal happies, hoef niks daarvoor te doen nie, en kyk na hierdie poppekasvertoning wat geen speelgroepie kan naboots nie, maar sonder inspanning haar lagspiere laat oefen.
Vir eers is dit nie weer pannekoek nie, maar dalk ‘n rustiger potjiekos of so ...
Comments