Gisteroggend is Pa vanaf die gewone saal terug na ICU oorgeplaas. Dokter van Rooyen het voorkomend opgetree omdat die mediese versorging in die gewone saal volgens hom nie na wense was nie.
Vanoggend het ons nuus gekry dat weens vog op die longe en beskadiging aan die niere, moes Pa aan 'n asemhalingsmasjien gekoppel word om sy asemhaling en suurstofvlakke aan te help. Hy is tans onder sedasie as gevolg van die pype.
Dié wending in Pa se herstel (of dan gebrek aan herstel) is nie noodwendig lewensbedreigend nie, maar dit wil nie sê dat hy buite gevaar is nie. Dit kan enige kant opgaan. Hoe langer dit nodig is om hom aan die asemhalingsmasjien gekoppel te hou, hoe moeiliker sal dit vir sy longe wees om die asemhaling weer self oor te neem.
Dit is dus wel 'n kritiese situasie en hoewel Pa tans nie bewus is van besoek of meelewe nie, is ons as kinders (en Ma) op pad na Mosselbaai om naby hom te wees. Christine, Nico en hul twee dogters het reeds vanmiddag deurgery en behoort al daar te wees. Ronel is tans op pad uit Australië en hoop om Saterdag agtermiddag op George lughawe te land. Femmy vlieg uit Nederland en hoop om net na Saterdagmiddag op Kaapstad lughawe te land. Ma en ek sal haar optel en dan gelyk deurry Mosselbaai toe.
Dis jammer dat Alex nie nou kan afvlieg nie. Ons dink aan hom wat ook hierdie spannende en onseker tyd saam met Miranda moet verwerk. So ook Elsbeth en ons kinders wat vir eers tuis bly. Sy het dit ook nie maklik om alleen met die kinders die hele tyd in spanning afwag vir 'n volgende brokkie nuus, goed of minder goed. Ek is dankbaar vir my vrou wat soos 'n rots my ondersteun en selfs aanmoedig om naby Pa te wees.
Ons vertroue en berusting is by die Here wat ons enigste hulp is. Hy behoed en bewaar ons en weet vir elke moment in ons lewe wat goed vir ons is. Die beproewing wat ons elkeen nou deurgaan sal nie te veel wees nie. Die trane lê vlak, maar ons hoop is hoog.
Tot volgende keer. Ons sê dankie vir die ondersteuning en liefdevolle hulpaanbiedings.
Comments